Układanie płytek ceramicznych
Podłoże. Powinno być mocne, równe, niepylące, dlatego trzeba je oczyścić z kurzu, brudu i ewentualnie odtłuścić benzyną ekstrakcyjną. Przed rozpoczęciem robót okładzinowych podłoże należy koniecznie zagruntować. Taki zabieg wzmacnia podłoże oraz wyrównuje i zmniejsza jego nasiąkliwość. Gruntowanie zmniejsza również ilość wody odciąganej z zaprawy klejącej, co umożliwia odpowiednie jej wysychanie i wiązanie. Zaprawy klejące. Gres przykleja się na zaprawy klejące - fabrycznie przygotowane suche mieszanki, które są gotowe do użycia po rozmieszaniu z odpowiednią ilością wody. Do mocowania gresu zaleca się stosowanie zapraw klejących o zwiększonej elastyczności i przyczepności.
Spoinowanie.
Czym spoinować? Spoiny okładzin z płytek, zwane z niemiecka fugami, wypełnia się zaprawami (sprzedawanymi w postaci proszków do zarobienia wodą) lub gotowymi do użycia masami do spoinowania. Do spoinowania posadzek stosuje się zaprawy: zwykłe - tylko na nieodkształcalne podłoża i do posadzek, które nie będą zbyt często zmywane wodą, bo powoduje to wykruszanie oraz wymywanie spoin; uelastycznione - do okładzin na korytarzach i na ogrzewaniu podłogowym. Spoiny te łatwo utrzymać w czystości, bo można je często zmywać wodą; elastyczne (silikonowe, połiuretanowe i akrylowe) - niezbędne w połączeniach gresu z innym materiałem, a także w narożach cokołów, gdzie inne spoiny łatwo by się wykruszały; nie szkodzi im częste zmywanie wodą.
Kolor. Spoiny nadają posadzce ostateczny wygląd, więc ich kolor warto dobrać bardzo starannie. Producenci spoin mają w swojej ofercie kilkadziesiąt kolorów zapraw do spoinowania, które łatwo dobrać do koloru płytek. W dobrych sklepach często można skorzystać z wzorników zapraw do spoinowania. Jeśli to nie wystarczy, warto poprosić glazurników, by ułożyli (na przykład na płycie gipsowo-kartonowej) kilka płytek i zaspoinowali je wybraną zaprawą - w ten sposób najłatwiej ocenić efekt.
Szerokość. Przede wszystkim trzeba ją dobrać do wymiarów płytek oraz do miejsca, w którym planujemy je ułożyć: wąskie można stosować między małymi, równymi płytkami, szerokie zaś - między płytkami dużymi, które "nie trzymają" wymiarów. Szerokie spoiny przydadzą się również wszędzie tam, gdzie posadzka narażona jest na częste zmiany temperatury i związane z tym odkształcenia, na przykład nad ogrzewaniem podłogowym lub na zewnątrz domu. Warto przy tym pamiętać, że spoiny brudzą się szybciej niż płytki.
Impregnacja płytek.
Gres polerowany jak i płytki granitowe wymagają impregnacji po ułożeniu. Impregnacja zabezpiecza płytki przed zabrudzeniem, zaplemnieniem a tym samy przedłuża żywotność płytek. Po dwóch tygodniach od spoinowania spoiny cementowe warto zabezpieczyć specjalnym impregnatem, aby się nie brudziły. Masy elastyczne nie wymagają impregnacji. Większością wymienionych preparatów zabezpiecza się również nieszkliwione płytki ceramiczne. Przyda się to szczególnie w kuchni, gdzie posadzkę łatwo pobrudzić trudnymi do usunięcia substancjami, na przykład kawą, oliwą czy syropem owocowym. Płytki można zaimpregnować samodzielnie, nanosząc preparat pędzlem lub wałkiem. Po takim zabiegu zwykle trzeba wietrzyć pomieszczenie do zaniku zapachu.
Rady dla glazurników-amatorów.
Obliczając ilość płytek potrzebnych do wykończenia posadzki, trzeba do powierzchni pomieszczenia dodać 10-15% na straty podczas cięcia płytek. Dobrze jest też kupić kilka płytek na zapas - mogą się przydać do wymiany płytek uszkodzonych, gdy dany model nie będzie już dostępny w sklepach. Rozmiar płytek powinno się dobierać do wielkości pomieszczenia. W dużym dobrze wyglądają większe płytki, a pomieszczenia małe i o nieregularnych kształtach lepiej wykańczać niewielkim płytkami.
Ułożenie płytek należy rozplanować, uwzględniając ich wielkość oraz szerokość spoin. Trzeba też dokładnie policzyć, ile potrzeba płytek ozdobnych zwanych dekorami. Kupuje się je na sztuki i są znacznie droższe niż zwykłe płytki (czasami jeden dekor kosztuje tyle co metr kwadratowy terakoty), lepiej więc nie kupować ich więcej niż trzeba. Połowa sukcesu to odpowiednio przygotowane podłoże, oczyszczone z resztek starej farby i luźnych fragmentów podłoża. Należy też wypełnić ubytki: jeśli są niewielkie, nie głębsze niż 5 mm, dzień przed nakleaniem płytek można wypełnić je zaprawą klejową; jeśli większe - specjalną zaprawą do naprawy podłoża. Przed przyklejaniem płytek trzeba też całą powierzchnię dokładnie oczyścić z brudu oraz kurzu, po czym zagruntować specjalnym preparatem. Płytek nie wolno moczyć na noc przed przyklejaniem, bowiem nasiąknięte będą oddawać zaprawie nadmiar wody, co z kolei nieodwracalnie zmieni jej właściwości i w konsekwencji osłabi połączenie.
Płytek nie układaj na placki zaprawy klejącej naniesionej na podłogę. Zaprawę należy nanosić pacą zębatą na podłoże, w przeciwnym razie na obrzeżach płytki zostanie pusta przestrzeń, gdzie będą wpadać wykonywane później spoiny. W ten sposób w okładzinie tworzyć się zaczną szpary, przez które woda będzie wnikać pod płytki, a to stworzy korzystne warunki do rozwoju drobnoustrojów.
Zaprawy klejącej nie warto nakładać więcej niż na metr kwadratowy podłoża. Nałożona na większą powierzchnię zaschnie, zanim zdąży się ułożyć płytki. Aby szerokość spoin między poszczególnymi płytkami była wszędzie jednakowa, trzeba stosować krzyżyki dystansowe.
Płytek nie układaj na styk, bo chociaż nie widać tego gołym okiem, każdy budynek "pracując" podlega pewnym ruchom. Pod ich wpływem płytki mogą się minimalnie przemieszczać i - jeśli nie będą miały między sobą spoin - naciskać na siebie nawzajem i ocierać się o siebie, a to prowadzi do szybszego niszczenia się okładziny.
Zanim rozpoczniesz spoinowanie, sprawdź, czy zaprawa klejąca całkowicie wyschła. Odpowiednie informacje (dotyczące czasu jej schnięcia) zawsze są podawane przez producenta na opakowaniu.
Podłoże. Powinno być mocne, równe, niepylące, dlatego trzeba je oczyścić z kurzu, brudu i ewentualnie odtłuścić benzyną ekstrakcyjną. Przed rozpoczęciem robót okładzinowych podłoże należy koniecznie zagruntować. Taki zabieg wzmacnia podłoże oraz wyrównuje i zmniejsza jego nasiąkliwość. Gruntowanie zmniejsza również ilość wody odciąganej z zaprawy klejącej, co umożliwia odpowiednie jej wysychanie i wiązanie. Zaprawy klejące. Gres przykleja się na zaprawy klejące - fabrycznie przygotowane suche mieszanki, które są gotowe do użycia po rozmieszaniu z odpowiednią ilością wody. Do mocowania gresu zaleca się stosowanie zapraw klejących o zwiększonej elastyczności i przyczepności.
Spoinowanie.
Czym spoinować? Spoiny okładzin z płytek, zwane z niemiecka fugami, wypełnia się zaprawami (sprzedawanymi w postaci proszków do zarobienia wodą) lub gotowymi do użycia masami do spoinowania. Do spoinowania posadzek stosuje się zaprawy: zwykłe - tylko na nieodkształcalne podłoża i do posadzek, które nie będą zbyt często zmywane wodą, bo powoduje to wykruszanie oraz wymywanie spoin; uelastycznione - do okładzin na korytarzach i na ogrzewaniu podłogowym. Spoiny te łatwo utrzymać w czystości, bo można je często zmywać wodą; elastyczne (silikonowe, połiuretanowe i akrylowe) - niezbędne w połączeniach gresu z innym materiałem, a także w narożach cokołów, gdzie inne spoiny łatwo by się wykruszały; nie szkodzi im częste zmywanie wodą.
Kolor. Spoiny nadają posadzce ostateczny wygląd, więc ich kolor warto dobrać bardzo starannie. Producenci spoin mają w swojej ofercie kilkadziesiąt kolorów zapraw do spoinowania, które łatwo dobrać do koloru płytek. W dobrych sklepach często można skorzystać z wzorników zapraw do spoinowania. Jeśli to nie wystarczy, warto poprosić glazurników, by ułożyli (na przykład na płycie gipsowo-kartonowej) kilka płytek i zaspoinowali je wybraną zaprawą - w ten sposób najłatwiej ocenić efekt.
Szerokość. Przede wszystkim trzeba ją dobrać do wymiarów płytek oraz do miejsca, w którym planujemy je ułożyć: wąskie można stosować między małymi, równymi płytkami, szerokie zaś - między płytkami dużymi, które "nie trzymają" wymiarów. Szerokie spoiny przydadzą się również wszędzie tam, gdzie posadzka narażona jest na częste zmiany temperatury i związane z tym odkształcenia, na przykład nad ogrzewaniem podłogowym lub na zewnątrz domu. Warto przy tym pamiętać, że spoiny brudzą się szybciej niż płytki.
Impregnacja płytek.
Gres polerowany jak i płytki granitowe wymagają impregnacji po ułożeniu. Impregnacja zabezpiecza płytki przed zabrudzeniem, zaplemnieniem a tym samy przedłuża żywotność płytek. Po dwóch tygodniach od spoinowania spoiny cementowe warto zabezpieczyć specjalnym impregnatem, aby się nie brudziły. Masy elastyczne nie wymagają impregnacji. Większością wymienionych preparatów zabezpiecza się również nieszkliwione płytki ceramiczne. Przyda się to szczególnie w kuchni, gdzie posadzkę łatwo pobrudzić trudnymi do usunięcia substancjami, na przykład kawą, oliwą czy syropem owocowym. Płytki można zaimpregnować samodzielnie, nanosząc preparat pędzlem lub wałkiem. Po takim zabiegu zwykle trzeba wietrzyć pomieszczenie do zaniku zapachu.
Rady dla glazurników-amatorów.
Obliczając ilość płytek potrzebnych do wykończenia posadzki, trzeba do powierzchni pomieszczenia dodać 10-15% na straty podczas cięcia płytek. Dobrze jest też kupić kilka płytek na zapas - mogą się przydać do wymiany płytek uszkodzonych, gdy dany model nie będzie już dostępny w sklepach. Rozmiar płytek powinno się dobierać do wielkości pomieszczenia. W dużym dobrze wyglądają większe płytki, a pomieszczenia małe i o nieregularnych kształtach lepiej wykańczać niewielkim płytkami.
Ułożenie płytek należy rozplanować, uwzględniając ich wielkość oraz szerokość spoin. Trzeba też dokładnie policzyć, ile potrzeba płytek ozdobnych zwanych dekorami. Kupuje się je na sztuki i są znacznie droższe niż zwykłe płytki (czasami jeden dekor kosztuje tyle co metr kwadratowy terakoty), lepiej więc nie kupować ich więcej niż trzeba. Połowa sukcesu to odpowiednio przygotowane podłoże, oczyszczone z resztek starej farby i luźnych fragmentów podłoża. Należy też wypełnić ubytki: jeśli są niewielkie, nie głębsze niż 5 mm, dzień przed nakleaniem płytek można wypełnić je zaprawą klejową; jeśli większe - specjalną zaprawą do naprawy podłoża. Przed przyklejaniem płytek trzeba też całą powierzchnię dokładnie oczyścić z brudu oraz kurzu, po czym zagruntować specjalnym preparatem. Płytek nie wolno moczyć na noc przed przyklejaniem, bowiem nasiąknięte będą oddawać zaprawie nadmiar wody, co z kolei nieodwracalnie zmieni jej właściwości i w konsekwencji osłabi połączenie.
Płytek nie układaj na placki zaprawy klejącej naniesionej na podłogę. Zaprawę należy nanosić pacą zębatą na podłoże, w przeciwnym razie na obrzeżach płytki zostanie pusta przestrzeń, gdzie będą wpadać wykonywane później spoiny. W ten sposób w okładzinie tworzyć się zaczną szpary, przez które woda będzie wnikać pod płytki, a to stworzy korzystne warunki do rozwoju drobnoustrojów.
Zaprawy klejącej nie warto nakładać więcej niż na metr kwadratowy podłoża. Nałożona na większą powierzchnię zaschnie, zanim zdąży się ułożyć płytki. Aby szerokość spoin między poszczególnymi płytkami była wszędzie jednakowa, trzeba stosować krzyżyki dystansowe.
Płytek nie układaj na styk, bo chociaż nie widać tego gołym okiem, każdy budynek "pracując" podlega pewnym ruchom. Pod ich wpływem płytki mogą się minimalnie przemieszczać i - jeśli nie będą miały między sobą spoin - naciskać na siebie nawzajem i ocierać się o siebie, a to prowadzi do szybszego niszczenia się okładziny.
Zanim rozpoczniesz spoinowanie, sprawdź, czy zaprawa klejąca całkowicie wyschła. Odpowiednie informacje (dotyczące czasu jej schnięcia) zawsze są podawane przez producenta na opakowaniu.